Ο φραγκοφωνός συγγραφέας Abdourahman Ali Waberi αισθάνεται μια έντονη «λογοτεχνική δέσμευση» στη χώρα του, τη μικροσκοπική Δημοκρατία του Τζιμπουτί που βρίσκεται στο Κέρας της Αφρικής μεταξύ Ερυθραίας, Αιθιοπίας και Σομαλίας. Δημοσιεύθηκε σε όλο τον κόσμο, είναι ένας από τους πρώτους συγγραφείς που δίνουν διεθνή φωνή σ 'αυτό το έθνος.
Μια από τις βασικές ατζέντες του έργου του Abdourahman Ali Waberi είναι η ανατροπή των στερεότυπων και ηγεμονικών αντιλήψεων της αφρικανικής ηπείρου. Απασχολεί σαρκασμό, ειρωνεία και δαγκάνα στις προσπάθειές του να ανακτήσει την ιστορία, να σβήσει τις πολικότητες και να εξανθρώσει το εννοιολογικό τοπίο του Τζιμπουτί. Για παράδειγμα, στο The Land Without Shadows - μια συλλογή δεκαεπτά μικρών ιστοριών όπου η Waberi κυριαρχεί τη συνοπτική ακρίβεια του είδους - μια τεράστια ποικιλία χαρακτήρων λειτουργεί για να αντιμετωπίσει την ιδέα ότι μπορεί να διατυπωθεί οποιαδήποτε στερεότυπη εικόνα του «αφρικανικού». Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στην εξορία - ο ίδιος ο Waberi ζει στο Caen της Γαλλίας - επιπλέον διαταράσσει και περιπλέκει τις έννοιες της ταυτότητας.
Επιπλέον, το μυθιστόρημα του 2011, Passage of Tears, επεκτείνει τις ανησυχίες του ως συγγραφέας, παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι η στρατηγική σημασία του Τζιμπουτί είναι πολύ δυσανάλογη σε σχέση με το μέγεθός του, λόγω της γεωγραφικής του θέσης ως περάσματος για τη μεταφορά πετρελαίου. Έχοντας αυτό κατά νου, δημιουργεί ιστορίες που είναι συντονισμένες σε μια παγκόσμια σκηνή πολύ πιο πέρα από το κέρας της Αφρικής, αποκαλύπτοντας έτσι τη θέση του Τζιμπουτί στον κόσμο πέρα από τους περιορισμούς της οικονομικής εκμετάλλευσης.
Ο εκτροχιασμός των κυρίαρχων λόγων είναι τόσο εμφανής όσο μια φιλοδοξία που διαπερνά την ίδια τη γλώσσα και τη σύνταξη των βιβλίων του Waberi. Αποσταθεροποιώντας τη γλώσσα και θέτοντάς την υπό αμφισβήτηση, αμφισβητούνται επίσης πολλές άλλες βεβαιότητες. Ο Waberi όχι μόνο χρησιμοποιεί ένα διφορούμενο λεξιλόγιο, αλλά και διαρκώς μεταβαλλόμενος μεταξύ των αφηγηματικών τρόπων (οδοιπορικά, παραδοσιακή μυθολογία, θρίλερ και ποίηση για να αναφέρουμε μερικά μόνο), διαβεβαιώνει τον αναγνώστη ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο. Αυτή η προσφυγή στην «τυχαιότητα», όπως και σε πολλές μετακολονικές εξόδους, μπορεί να δει σε έντονη αντίθεση με τη διαβεβαιωμένη φύση του ιμπεριαλισμού.
