Ιάπωνες ερευνητές δοκιμάζουν μια έννοια μικροσκοπικού μεγέθους διαστημικό ασανσέρ στο διάστημα.
Το 1895, ένας Ρώσος επιστήμονας που ονομάζεται Κωνσταντίνος Τσιολκόφσκι είδε τον νεόκτιστο Πύργο του Άιφελ και έδωσε την ιδέα να κατασκευαστεί ένας ανελκυστήρας στο διάστημα. Από τότε, η ιδέα συζητήθηκε τακτικά και προτάθηκε, συχνά με τρελά ηχητικά χαρακτηριστικά όπως το αντίβαρο που πέφτει στη γη και προωθώντας ένα αυτοκίνητο του ανελκυστήρα επάνω και έξω από την ατμόσφαιρα της Γης.
Κανείς δεν κατάφερε να βρει έναν τρόπο να το επιτύχει αυτό, οπότε με την πάροδο του χρόνου ο διαστημικός ανελκυστήρας έγινε περισσότερο επιστημονικής φαντασίας παρά ρεαλιστικός στόχος. Οι επιστήμονες στην Ιαπωνία πρόκειται να πάρουν τα πρώτα, πολύ μικροσκοπικά βήματα για να δοκιμάσουν ένα ασανσέρ στα αστέρια.
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου Shizuoka θα εκτοξεύσουν ένα μικροσκοπικό ασανσέρ σε έναν πυραύλο H-2B από το νησί Tanegashima το Σεπτέμβριο. Ο ανελκυστήρας θα είναι περίπου το μέγεθος δύο κουτιών και θα προσπαθήσει να γλιστρήσει πάνω και κάτω ένα καλώδιο 10 μέτρων αναρτημένο ανάμεσα σε δύο μίνι δορυφόρους.
Οι εκτοξεύσεις πυραύλων είναι προς το παρόν ο μόνος τρόπος να φτάσουν στο διάστημα. © WikiImages / Pixabay
Είναι πολύ μακριά από την πρωτότυπη ιδέα του Τσιολκόφσκι στο βιβλίο του 1895, Dreams of Earth and Sky, το οποίο ήταν ένας πύργος ύψους 36.000 χιλιομέτρων που οδηγούσε σε ένα «ουράνιο κάστρο» στην κορυφή. Αρκετές θεωρίες έχουν προταθεί τα χρόνια από τότε, συμπεριλαμβανομένου του άλλου Ρώσικου επιστήμονα, Γιούρι Τέστριτανοφ, που υποδηλώνει το 1959 ότι ένα καλώδιο θα μπορούσε να κατασκευαστεί μεταξύ της Γης και μιας πόλης στο διάστημα. Όπως και με τις περισσότερες από αυτές τις ιδέες, τα προβλήματα προέκυψαν όταν προσδιορίσαμε ένα υλικό αρκετά ισχυρό για να φτάσουμε μέχρι τώρα.
Στη δεκαετία του 1990, επινοήθηκε ένα νέο υλικό που ονομάζεται νανοσωλήνες άνθρακα, το οποίο ήταν δυνητικά αρκετά ισχυρό για να υποστηρίξει έναν ανελκυστήρα χώρου, και αυτό οδήγησε σε ένα νέο κύμα προτάσεων. Το 2000, ο Αμερικανός επιστήμονας Bradley C Edwards πρότεινε να δημιουργηθεί μια λεπτή κορδέλα μήκους 100.000 χιλιομέτρων με τη χρήση σύνθετου υλικού νανοσωλήνων άνθρακα.
Η διατομή της κορδέλας θα έδινε στον ανελκυστήρα μεγαλύτερη πιθανότητα να επιβιώσει από τα μετεωρίδια και θα είχε αρκετό εμβαδόν επιφάνειας για να μεταφερθούν οι λοβοί μεταφοράς με απλούς κυλίνδρους. Από τότε Edwards δημοσίευσε δύο βιβλία για το θέμα και ισχυρίζεται ότι ένας διαστημικός ανελκυστήρας θα μπορούσε να μειώσει το κόστος του διαστημικού ταξιδιού κατά 100.
Πιο πρόσφατα, μια αναθέτουσα εταιρεία στην Ιαπωνία που ονομάζεται Obayashi, η οποία δημιούργησε την πιο ψηλή δομή στο Τόκιο, δεσμεύθηκε να κατασκευάσει ένα ασανσέρ με καλώδια από νανοσωλήνες άνθρακα μέχρι το 2050.
Παραμένει να δούμε αν θα πάμε ποτέ σε έναν ανελκυστήρα που μπορεί να μας οδηγήσει στο χώρο. Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να περάσετε τα υλικά και αποφύγετε τα μετεωρίδια και άλλα συντρίμμια στο διάστημα, ενώ επιζόντες σεισμοί, τυφώνες και ανεμοστρόβιλοι εδώ στη Γη θα αποτελέσουν πρόκληση για όσους οικοδομούν μια τέτοια δομή. Αλλά στην Ιαπωνία η ιδέα έχει πάρει σπόρους πιο έντονα από οπουδήποτε αλλού και θα είναι ενδιαφέρον να δούμε πόσο μακριά προς τα άστρα αυτά τα πειράματα μπορούν να μας πάρουν.
