Ο Κιργκιζέζος συγγραφέας Chinghiz Aitmatov φρόντισε την φήμη του το 1963 με τη σύνταξη του βασιλικού Tales of the Mountains and Stepes. Η Helena Cuss διερευνά αυτόν τον επιφανή συγγραφέα, κοιτάζοντας το πρώτο του μυθιστόρημα Η Ημέρα διαρκεί περισσότερο από εκατό χρόνια και αναλύει τη γοητεία του συγγραφέα με τις στέπες, το ζωικό βασίλειο και τις παραδόσεις της χώρας του ενάντια στον εκσυγχρονισμό.
Ο Chinghiz Aitmatov (1928-2008) είναι αναμφισβήτητα ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Κιργιζίας. και έχει διαδραματίσει ουσιαστικό ρόλο στην παροχή φωνής στους λαούς της χώρας του. Ο συγγραφέας έζησε σε μια εποχή που το Κιργιζιστάν μεταμορφώθηκε από μια απομακρυσμένη ερημιά της Ρωσικής Αυτοκρατορίας σε μέρος της ΕΣΣΔ και ως εκ τούτου τα κείμενά του μοιάζουν με μεταπολεμικό σοβιετικό κομμουνισμό. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στο πρώτο του μυθιστόρημα Η Ημέρα διαρκεί περισσότερο από εκατό χρόνια, όπου διερευνά τα μοτίβα για την παράδοση, τις τελετουργίες, τους μύθους και τους μύθους. η εγγύτητα του ανθρώπου με τα ζώα και το τοπίο της Κεντρικής Ασίας.
Το Κιργιζιστάν είναι τελείως απομονωμένο, με 80% ορεινές περιοχές και εκπληκτικές απόψεις που καταδεικνύουν την παράξενη παρουσία των «στεπών» του έργου του Aitmatov. Λιγότερο από το 8% της γης καλλιεργείται. στο βιβλίο του ο συγγραφέας περιγράφει σχολαστικά την άγονη τοπογραφία των χιονισμένων βουνών και στεπών του Κιργιζιστάν, τα οποία παρουσιάζει ως αφιλόξενη παρουσία μεγαλύτερη από τον άνθρωπο, που ούτε εμποδίζει ούτε βοηθά στην επιβίωσή του, αλλά απλώς το ανέχεται. Αυτή η αρχαία και ανυπέρβλητη παρουσία αντιπαραβάλλεται με την επιβολή σιδηροδρόμου που αναπτύχθηκε από τους Σοβιετικούς, η οποία φέρνει στο προσκήνιο μεταφορές και μεταφορές, εφιστώντας την προσοχή στη διπλή πολιτιστική κληρονομιά της Κιργιζίας και της Σοβιετικής Ένωσης.
Μέσα από τις επανειλημμένες προσπάθειες του κεντρικού πρωταγωνιστή Burranyi Yedigei να θάψει τον φίλο του Kazangap, ο συγγραφέας αποδεικνύει τη σημασία της τελετουργίας και της παράδοσης ενόψει του εκσυγχρονισμού. Καθώς η επόμενη γενιά, με τον ενθουσιασμό της Εποχής του Διαστήματος, έχει μεγαλώσει για να αγνοήσει τη σημασία του θανάτου και την απήχηση των προσευχών και της πίστης. Το γράψιμο του Aitmatov χαρακτηρίζεται επίσης από σεβασμό στο ζωικό βασίλειο, τον οποίο θεωρούσε πολύ κοντά στην ανθρωπότητα. Πράγματι, το μυθιστόρημα ανοίγει από την οπτική γωνία μιας βρύσης που προσπαθεί να ζήσει στις στέπες. Αυτή είναι ίσως μια αναλογία για την ανθρώπινη ζωή: το vixen αναφέρεται κατ 'αρχάς όταν ο Yedigei προβλέπει την πιθανότητα ότι ο νεκρός φίλος του θα μετενσαρκωθεί, και δεύτερον κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών του σιδηροδρομικού με τον κοσμοναύτη κοντά στο χωριό, οπότε συγκρίνει το συναίσθημα του εκείνη του ζώου. Αυτή η σκηνή ήταν ίσως ένα σχόλιο σχετικά με το γεγονός ότι η τεχνολογική πρόοδος του ανθρώπου μπορεί να έχει πάει πολύ μακριά.
Το μυθιστόρημα είναι ένας συνδυασμός τοπικής μυθολογίας και λαογραφίας με τον εκσυγχρονισμό. Ο αρχαίος τρόπος ζωής σε αυτό το σεληνιακό τοπίο, όπου οι καμήλες είναι το κύριο μέσο μεταφοράς, συνδυάζεται με την επίθεση του 20ού αιώνα που έφερε τη βία των σιδηροδρόμων και των ρουκετών. Αυτό που ίσως είναι πιο οδυνηρό και αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει ο Aitmatov είναι ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι σιδηρόδρομοι και τα αέρια πεδία θα εξαλειφθούν σε μεγάλο βαθμό, πράγμα που επιβεβαιώνει τελικά τον θρίαμβο των στεπών για την προσπάθεια της ανθρωπότητας να τα κατακτήσει.
Η ισχυρή και κινούμενη πεζογραφία του Aitmatov αναγνωρίστηκε το 1963 όταν του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για τα Παραμύθια των Βουνών και των Στεπών, μια συλλογή που περιλάμβανε αυτό που θεωρείται γενικά το μεγαλύτερο μυθιστόρημά του Jamilia. Σήμερα, ο Aitmatov εξακολουθεί να εορτάζεται ως ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς που έχουν αναδυθεί από τη Σοβιετική Ένωση.
